Erinnerungen schaffen, erster Teil

Het is alweer even geleden sinds ik mijn laatste verhaal geüpload heb en wat is er in die tussen tijd veel gebeurd. Het begin van mijn week (6-7)was niet veel bijzonders moet ik zeggen. Op dinsdag had ik een mondeling waar ik maandag voor heb geleerd. Het mondeling ging erg goed en duurde maar een half uurtje. Die avond heb ik nog gevolleybald, maar erg succesvol was ik die dag niet (normaal ben ik natuurlijk een sterspeler). Woensdag heb ik de laatste dingen voor de universiteit gedaan, ik moest nog een opdracht maken en 2 Vorlesungen (hoorcolleges) kijken. S ’avonds had ik met een aantal mensen van de volleybalgroep afgesproken bij het Beyerhaus, ik was het leren van de afgelopen dagen zat en wilde even wat leuks doen. Het Beyerhaus is een café waar je ook kan poolen. Ik vond het gebouw erg mooi en de sfeer was er goed. Later vertelde een vriend van mij dat het café oorspronkelijk een DDR theater was en dat zag ik ook wel in het gebouw terug. Ik vond het zelf wel een beetje ironisch dat ik nu hier in Leipzig aan het poolen was, terwijl ik onze pooltafel in Nederland nooit aanraak, maar goed het was een erg gezellige avond.

Donderdagochtend was het tijd voor de grote schoonmaak. Deze week was het mijn beurt om de keuken schoon te maken en daarnaast zou Manon vanmiddag komen dus heb ik meteen mijn kamer schoongemaakt en wat wasjes gedraaid. S ’middags heb ik nog een Cappuccino in het centrum gedronken met een Italiaanse vriend en daarna ben ik naar het Hauptbahnhof gegaan om Manon daar op te halen. Ik had me erg verheugd op haar bezoek, om even weer dat vertrouwde en gemakkelijke contact te hebben met een goede vriendin. We zijn eerst naar mijn kamer gegaan, zodat ze rustig kon bijkomen van haar treinreis en om haar spullen een beetje uit te pakken. Ze had een pakje stroopwafels en Lidl sokken meegenomen, ik was er helemaal blij mee. S ‘avonds zijn we met de fiets naar het centrum gereden, Manon mocht de oude fiets van Anneke lenen, dat was super fijn. In het centrum hebben we bij Hans im Glück gegeten, ik had me natuurlijk al weer helemaal op de zoete aardappelfrietjes verheugd. We hebben het die avond niet te laat gemaakt, omdat we beide wel moe waren en we hadden nog genoeg dagen in het vooruitzicht. Vrijdag stond een bezoek aan Plagwitz op de planning. S ’ochtends zijn we naar een ‘Kunstkraftwerk’ geweest. In een soort loods wordt dan kunst geprojecteerd op de muren en op de vloer, deze kunst beweegt en wordt ondersteund door muziek. Momenteel was er een tentoonstelling van Vincent van Gogh, dat maakte de ervaring extra leuk. Ik had dit concept nog nooit gezien, ik vond het erg mooi en zeker een aanrader. Na het Kunstkraftwerk zijn Manon en ik naar de ‘Leipziger Baumwollspinnerei’ geweest. Dit zijn oude fabrieken waar vroeger katoen gesponnen werd, nu wordt er kunst getoond van opkomende kunstenaars uit de omgeving. Ik was meer onder de indruk van de gebouwen dan van de kunst, maar zo heeft ieder zijn smaak. Als laatste activiteit voor vandaag stond er kano varen op de planning. De tempratuur was die dag erg hoog (bijna 30 graden), maar door de bewolking werd het erg benauwd. Op het water hebben we wat verkoeling gevonden. We hebben ongeveer 1,5 uur gevaren, zonder eruit te vallen! Daarna waren we wel echt uitgeput. We hadden veel gelopen die dag en dan ook nog gevaren. We zijn naar huis gegaan en hebben daar Flammkuche gemaakt. Het was een drukke, maar erg leuke dag.

Zaterdagochtend zijn Manon en ik naar het Völkerschlachtdenkmal gefietst. Ik ben toen voor het eerst daar naar binnen geweest. Het was veel groter van binnen dan ik verwacht had. Op de eerste verdieping had je een introductievideo waarin je kon zien wat de aanleiding was voor de bouw van dit monument. Het monument werd gebouwd als eerbetoon aan de gevallen strijders in de slacht bij Leipzig (jaar 1813). Napoleon vocht hier tegen Pruisen, Rusland, Oostenrijk en Zweden, uiteindelijk trok Napoleon zich terug. Een verdieping hoger kon je de ‘Krypta’ vinden en weer een verdieping hoger de ‘Ruhmeshalle’ . Uiteindelijk kon je ook nog naar buiten, waar je een geweldig uitzicht had over de stad. Bij het uitzichtpunt kwam ik erachter dat ik mijn geheugenkaartje niet in mijn camera had gedaan… deze had ik de avond van te voren in mijn computer gedaan om foto’s terug te kijken.  Weer een slimme actie van handige Hedwig, maar de camera was wel helemaal opgeladen! In de middag hebben we thuis geluncht en daarna zijn we naar het centrum gegaan. Daar hebben we bij ‘Kaffee- und Theehaus Kandler’ thee gedronken en een taartje gegeten, we zaten net naast de Thomaskirche. Ik vond het een erg leuk restaurantje, het deed me een beetje denken aan Wenen daar heb je ook zo veel Konditoreien zoals ze dat hier in Duitsland noemen. S’avonds hebben we bij het restaurant ‘Alex’ gegeten, dit is een bekende keten in Duitsland. We hebben Schnitzels gegeten en de avond gezellig afgesloten met lekkere cocktails.

Zondag stond er een leuk avontuur op de planning. Samen met 3 jongens van de volleybalgroep (Norbert uit Zuid-Afrika, Labib uit Egypte en Akbar uit Duitsland/Turkije) gingen Manon en ik naar ‘de sächsische Schweiz’. De sächsische Schweiz is een Duits natuurgebied, dat aan de rand van de Duitse grens met Polen ligt. Met de trein hebben wij er 2,5 uur over gedaan met een overstap in Dresden.  Op de heenreis hebben we met zn allen een kaartspelletje gespeeld en muziek geluisterd. Ik had van te voren een wandelroute opgezocht en de kaart van deze route had Manon op haar telefoon gedownload. We hadden genoeg eten en drinken meegenomen dus we waren goed voorbereid. Rond een uur of 11 hadden we onze beginbestemming bereikt, de stad ‘Wehlen’. Ik vond Wehlen erg mooi, het ligt direct langs de Elbe en de huisjes waren erg traditioneel. Met een pond hebben we de Elbe overgestoken en daarna kon onze wandelroute van start gaan. Ik had een middelzware route uitgekozen van 14,9 km, die 4,5 uur zou duren. De route liep langs de Elbe,  de rotsformaties, de toeristische Basteibrücke, de Amselfall en de Felsentor Uttewalde. Uiteindelijk zouden we weer bij onze beginbestemming eindigen. De route begon met een steile klim, waardoor het vertrouwen van Manon en mij een beetje begon af te nemen. Gelukkig was alleen het eerste gedeelte erg stijl, de rest was goed te doen. Na ongeveer 1/4 deel van de route te hebben gelopen, bereikte we de uitzichtpunten over de Elbe, de rotsformaties en de Basteibrücke. Het uitzicht was echt prachtig, het was alleen wel erg toeristisch. Je kon zelfs met de auto naar de Basteibrücke rijden. Naar mijn mening was dit te overdreven,  ik vind dat een mooi uitzicht eigenlijk de beloning op je wandeling moet zijn. We hebben vlakbij de Basteibrücke even geluncht en zijn daarna verder gegaan met onze wandeling. Gelukkig waren er niet zo veel mensen op onze wandelroute. Het navigeren bleek af en toe nog best wel een lastige opgave, zo hebben we bijvoorbeeld de ‘Amselfall’ gemist en zijn we een paar keer even verkeerd gelopen. Uiteindelijk kwamen we pas na 7,5 uur aan op de beginbestemming. Dit was vooral te danken aan onze fotoshoots tussendoor, maar we hebben ook gewoon lekker rustig aan gedaan. Omdat we toch een overstap hadden in Dresden, besloten we om daar s ‘avonds te gaan eten (na enig aandringen van mij). Ik was al een keer in Dresden geweest en ik wist dat de stad erg mooi was. Iedereen was best wel uitgeput na de wandeling en het lopen naar het centrum van de stad duurde langer als ik gedacht had. Toch was iedereen achteraf blij dat we Dresden nog even bezocht hadden (de blijdschap kwam nadat iedereen gegeten had). De groep vond ik erg leuk en gezellig, iedereen was elkaar een beetje aan het roasten (plagen) tijdens de trip. Ik was ook blij dat het zo goed klikte met Manon en de jongens. Uiteindelijk konden Manon en ik om 00:30 gaan slapen. Het was een erg vermoeiende dag, maar ik had het voor geen goud willen missen