Das neue Zuhause

Nu ik 2 weken hier in Leipzig woon, kan ik wel zeggen dat ik inmiddels helemaal gesetteld ben. Ik begin steeds meer een ritme te ontwikkelen en ik voel me hier elke dag een beetje meer thuis. Met de fiets kan ik al aardig goed mijn weg vinden door de stad. Waar ik in de eerste week nog wat problemen had met het koken (wat ga ik voor 1 persoon maken? hoeveel moet ik van wat gebruiken?) gaat het koken me deze week veel beter af. Ik krijg er steeds meer plezier in en het is daarnaast meteen mijn rustmoment van de dag, omdat ik vrijwel altijd alleen kook. Hoewel de kookproblemen verdwenen zijn, kreeg ik deze week wel problemen met mijn fiets. Bij het trappen merkte ik een vreemd geluid op in de kettingkast, dit wilde ik toch graag even laten controleren, omdat ik bang was dat ik de fiets anders kapot zou rijden. Ik was onder de indruk van mijzelf, ik had de fiets nog geen week en ik kon er al weer mee terug. Op woensdag ben ik terug gegaan naar de winkel en daar werd mijn fiets omgeruild voor een andere (vandaar de naam Swapfiets hehe).

Hoewel ik nu mijn ritme gevonden heb, was de afgelopen week erg wisselvalig, zowel het weer als mijn gemoedstoestand. Vanaf het moment dat ik hier in Leipzig aankwam tot nu ben ik eigenlijk erg op mijzelf geweest. Tot nu toe vond ik het prima om er alleen op uit te trekken, maar ik maakte me zorgen dat ik dat geen 2 maanden zou kunnen volhouden. Ik ben een sociaal persoon die graag mensen om haar heen heeft, daardoor mistte ik het steeds meer om leuke dingen met anderen te doen. Op zondagavond had ik wel twee Erasmusstudenten (een Ierse jongen ‘Fiach’ en een meisje uit Spanje ‘Helena’) ontmoet met wie ik online les heb, zij hebben mij een beetje rondgeleid door het centrum van de stad. Toch was ik aan het begin van deze week nog niet overtuigd of ik hier echt vrienden zou gaan maken. Mijn familie zei: geef het wat tijd, dan leer je vanzelf meer mensen kennen en ze hadden gelijk.

Woensdagavond had ik met Helena in het ‘Friedenspark’ afgesproken, zij stelde mij voor aan een andere Spaanse vriendin van haar ‘Elisa’. Zij spreken beide Duits, dus ik heb de hele avond mijn Duits kunnen oefenen. Het was een erg gezellige avond en toen ik weer thuis was voelde ik mij een stuk beter. Donderdag was het weer wat minder in Leipzig, veel bewolking en af en toe een bui. Ik ben toen in de middag naar het Zeitgeschichtliches Forum geweest, een museum over de geschiedenis van Duitsland na de tweede wereldoorlog. Geschiedenis heeft me altijd erg geïnteresseerd dus ik heb me daar prima kunnen vermaken. Het museum ging vooral over de DDR tijd, waar Leipzig vroeger onderdeel van uit maakte. Op een verdieping hoger in dit museum was er ruimte voor een tijdelijke tentoonstelling. Ik was nieuwsgierig waar de tentoonstelling over zou gaan en besloot een kijkje te nemen. Het thema van de tentoonstelling was: ‘purer Luxus’. Wat is Luxe? Hoe is luxe door de jaren heen veranderd? Wat betekent luxe voor ieder persoonlijk? Etc. De tentoonstelling begon met een vitrine waar een toiletrol in lag en daar bovenop lag een dure ring. Als bijschrift stond er iets als: Wanneer toiletpapier tegenwoordig als een luxeproduct wordt gezien, kan ik het dan naast mijn andere dure producten (zoals sieraden) presenteren?’ Naast de toiletrol waren ook een paar mondkapjes ingelijst. Ik vond het thema veel humor hebben, maar daarnaast vond ik dat er ook een goede boodschap achter zat. Want het leven wat we tegenwoordig leiden bestaat uit zoveel luxe, dat we het eigenlijk niet eens meer zien als luxe, we zien het als vanzelfsprekend (ik doe dat bijvoorbeeld vaak wel). In tijden van corona merk je dan dat er heel veel dingen eigenlijk niet vanzelfsprekend zijn. Ik hoop dat we uit deze bijzondere tijd leren om de personen/dingen om ons heen wat meer te gaan waarderen, bijvoorbeeld het feit dat ik nu hier in Leipzig ben, daar ben ik zo dankbaar voor. Het museum heeft veel indruk op mij gemaakt, het was echt de moeite waard, bovendien was de entree gratis.

Vrijdag was de beste dag van de week, het weer was super goed (27 graden met zon) en ik had een leuke planning voor die dag. Elisa had me uitgenodigd om met haar en andere Spaanse vrienden naar de ‘Cospudener See’ te gaan, ook wel ‘Cossi’ genoemd. Dat is een meer net buiten Leipzig, ongeveer een klein uurtje met de bus. Ik ging graag mee en zo lag ik om 15:00 heerlijk te genieten van de zon bij het strand. De Spaanse mensen waren erg aardig, maar spraken wel veel Spaans met elkaar (wat ik natuurlijk niet kon verstaan haha). Toch heb ik een hele leuke middag gehad, met Elisa heb ik een leuke klik. De mensen op het strand lagen wel erg dicht bij elkaar en het was erg druk, dat was een vreemd gezicht. De sfeer in Leipzig is over het algemeen erg relaxed en de aanwezigheid van corona kan je eigenlijk alleen merken aan de mondkapjes die je in het OV en in de winkels moet dragen.

Diezelfde avond had ik weer met Elisa afgesproken.  Ze zou me aan nog meer Spaanse vrienden voorstellen in het park. Het was een geslaagde avond, er was muziek er was wat lekkers om te drinken, het weer was goed en de mensen waren gezellig. Ik ben opgelucht dat ik leuke mensen heb leren kennen met wie ik waarschijnlijk nog meer leuke avonturen zal gaan beleven.

(Ik heb een aantal nieuwe foto’s geüpload. Het zijn vooral foto’s van de stad, de Duitse architectuur spreekt mij heel erg aan).